Ιn memoriam: ¶ρης Σταθάκης
Αντίο Φίλε, Δάσκαλε«ΕΦΥΓΕ» o Α.Σ. του περιοδικού 4ΤΡΟΧΟΙ, ο ¶ρης Σταθάκης της ελληνικής κοινωνίας. Έδωσε τη μάχη με την επάρατη νόσο με απίστευτη αξιοπρέπεια και αρχοντιά, όπως έκανε γενικότερα στη ζωή του.
Τίποτα δεν του χάρισαν. Ό,τι όμορφο δημιούργησε το πέτυχε με σκληρή δουλειά και αξιοπρέπεια. Με σπάνιο, ζηλευτό τρόπο. Μάθαινες νέα, πράξεις και ειδήσεις από το αποτέλεσμα, και όχι από το «θα κάνω αυτό», «θα κάνω εκείνο», «θα κάνω το άλλο». Απλώς έπραττε, και με ένα χαρακτηριστικό χαμόγελο σε ενημέρωνε... Τα κακά νέα και τις καθημερινές δυσκολίες, που δεν έλειπαν, τα κρατούσε για εκείνον. Έπρεπε να τον ξέρεις πολύ καλά, και βέβαια να σε ενδιαφέρει, ώστε να καταλάβεις ότι κάτι τρέχει. Και όταν ρωτούσες, δε χαϊδευόταν. Το έκρυβε, το διαχειριζόταν - και το πλήρωσε!
Εμείς εδώ, οι συντονισμένοι στους 4Τ από την ημέρα έκδοσής τους, τον γνωρίσαμε από το τεύχος 1, ως βασικό συνεργάτη του ιδρυτή του περιοδικού, του Κώστα Καββαθά, και βέβαια μείναμε μαζί τους. Ως αναγνώστες, οι οποίοι είναι και το πλέον σημαντικό για κάθε περιοδικό. Ποιος δε θυμάται τις περιγραφές ελληνικών αγώνων στο χαρτί και τα καταπληκτικά του άρθρα-αγωνιστικές γνωριμίες με αυτοκίνητα που πρωταγωνιστούσαν στους ελληνικούς αγώνες; Δεν τα διάβαζες, τα αποστήθιζες, και -φυσιολογικά- ήταν αυτά που οδήγησαν πολλούς, αργότερα, όταν πιάσαμε στιλό. Χρόνια μετά, όταν επέστρεψε στο περιοδικό μας ευκαιριακά (ήταν το '81-'82), αντιμετώπιζε με αγάπη τα κείμενά μου και, μαζί με τον κ. Κώστα Μανιάτη, αυτόν τον υπέροχο διορθωτή μας, φρόντιζαν τα κείμενα να φτάνουν στον πρύτανη Κ.Κ. «τακτοποιημένα», ώστε ο αναγνώστης να διαβάζει και να μην πονοκεφαλιάζει.
Όντας και εξαιρετικός οδηγός αγωνιστικών προδιαγραφών με ζηλευτά αποτελέσματα, κυρίως σε αγώνες ταχύτητας, είχε τον τρόπο ώστε το πρωτόγονο, το αγωνιστικό κείμενο να είναι κατανοητό στον απλό, στον μη μυημένο αναγνώστη. «Τότε θα έχεις πετύχει» σχολίαζε όταν με έβλεπε να κατσουφιάζω που έσβηνε-διόρθωνε διάφορα δικά μου βαρύγδουπα σχόλια για συναθλητές της εποχής.
¶λλωστε, στις σελίδες της Απογευματινής για το αυτοκίνητο, τότε, κάθε Τετάρτη, αυτό έβρισκες. Απλό, κατανοητό και έγκυρο κείμενο, και ποιος δε θυμάται τα ξενύχτια στη Φειδίου, όπου είχε και την ευθύνη του καθημερινού εξωτερικού δελτίου για πάρα πολλά χρόνια.
Βρεθήκαμε ξανά στον ΑΝΤ1. Ο Α.Σ., ο Δημήτρης Διατσίδης και η αφεντιά μου. Ο Δημήτρης, όπως και αργότερα ο Νίκος Τσάδαρης, «το είχαν» αυτό το άμεσο και κατανοητό που απαιτεί το γυαλί. Ανεπίδεκτος... ο Σ.Χ. και, πράγματι, εκείνος ξεπερνούσε τον εαυτό του και σπαταλούσε απίστευτο χρόνο ώστε να προσαρμοστώ. Ξεπερνούσε την υπομονή του δασκάλου, και του είμαι ευγνώμων...
Αργότερα, εκείνος εκεί, στον ΑΝΤ1, με Δ.Δ. και Ν.Τ., εμείς με Κ.Κ. και Κώστα Στεφανή στο Μega. Με συμβούλευε και τότε. Καμία ανταγωνιστική διάθεση. Ειδικά με τους 4Τ, πάντα δίπλα μας, πάντα Κύριος.
Το ίδιο, άλλωστε, και ευρύτερα. Όταν έδωσε τη μάχη για να εκλεγεί βουλευτής, με μηδέν διαφημιστική δαπάνη ή χορηγίες, όπως και σε άλλες δραστηριότητες. Είπαμε, είχε τον τρόπο του. Όχι μόνο δε «φώναζε», αλλά ούτε καν μιλούσε για το έργο του. Δούλευε σκληρά και αποτελεσματικά για την οδική ασφάλεια με θεσμοθετημένο πλαίσιο, και όχι διεκδικώντας με γκρίνια.
Γνώμη μου ταπεινή, αυτός ο τρόπος του -το ξαναγράφω- εντέλει τον έπνιξε και τον σκότωσε, αφού σε αυτήν τη χώρα προοδεύεις μόνο όταν κάνεις φασαρία και προβάλλεις το τίποτα.
Θα τον θυμόμαστε. Εμείς εδώ για το χιούμορ του και την αξιοπρέπειά του, για την ηρεμία του, για το ενδιαφέρον του για τα προβλήματα των άλλων, για τις γνώσεις του και για την τρέλα-αγάπη που είχε τόσο για τους ελληνικούς αγώνες, που ποτέ δεν πρόδωσε-προσπέρασε, όσο και για το συναίσθημα ευθύνης γύρω από την οδική ασφάλεια.
Όλους μάς δίδαξε F1 μέσα από την τηλεοπτική της κάλυψη -ό,τι πιο δύσκολο- και έκανε τον Ελληνάρα να νιώθει άβολα που δε φοράει συνέχεια ζώνη και κράνος.
Σε πρώτο πρόσωπο, θα θυμάμαι πάντα πώς τον γνώρισα στη Μότορ ΕΛΛΑΣ, όπου ήταν επικεφαλής του αγωνιστικού όταν μου έφτιαχναν την Alfasud, ώστε να είμαστε ταχείς και ασφαλείς με τον Γιάννη Αλβανό στο πρώτο μας ράλλυ. Ακόμα, την απάντηση στο «τι χρωστάω;», «Φύγε, χαρά μας, να περάσετε καλά», και βέβαια, τον τρόπο που αντιμετώπισε το Γολγοθά με το πρόβλημα υγείας του. Αείμνηστος._ Σ. Χ.
Ο ¶ρης Σταθάκης για την οδική ασφάλεια
Αποσπάσματα από τη συνέντευξή του στους 4Τροχούς (Σεπτέμβριος 2007)
«Συμφωνώ με την αυστηρή τιμωρία όσων κάνουν επικίνδυνες παραβάσεις, αλλά δε συμφωνώ με τα υψηλά πρόστιμα. Πέρυσι τον Οκτώβριο μάλιστα (πολύ πριν ισχύσει ο νέος ΚΟΚ) είχα στείλει μια επιστολή στον πρόεδρο της επιτροπής, όπου τόνιζα ότι πρέπει να μειώσουμε τα πρόστιμα, αλλά να παίρνουμε για μεγαλύτερο διάστημα την άδεια οδήγησης των παραβατών.
Το ίδιο είχα πει και ως εισηγητής του τροποποιημένου ΚΟΚ στη βουλή: “Αν θέλετε, δεν έχουμε καμία αντίρρηση να μειώσουμε τα πρόστιμα και να τιμωρούμε τους παραβάτες που βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή μας με αφαίρεση του διπλώματος και, σε ακραίες περιπτώσεις, να τους υποχρεώνουμε να ξαναδίνουν εξετάσεις για δίπλωμα”. Είχα ζητήσει μάλιστα “τα χρήματα από τα πρόστιμα (τα οποία τώρα πηγαίνουν όλα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση) να πηγαίνουν σε μια εκστρατεία για την οδική ασφάλεια και σε κέντρα αποκατάστασης”».
«Θα σας πω κάτι που ακούγεται σαν ανέκδοτο. Μια ημέρα που βρισκόμασταν στο καφενείο της βουλής είπα σε ένα συνάδελφο ότι τον είδα να μη φοράει κανονικά τη ζώνη ασφαλείας, αλλά να την έχει περασμένη πίσω από την πλάτη του. Τρελάθηκα, λοιπόν, όταν πήρα την απάντηση ότι τη βάζει έτσι, γιατί τον ενοχλεί ο... βομβητής του αυτοκινήτου! Και πριν συνέλθω από την έκπληξη, πετάχτηκε άλλος συνάδελφος που του είπε ότι... άδικα βασανίζεται, γιατί στα καταστήματα αξεσουάρ πουλάνε... κομμένες ζώνες, τις οποίες βάζεις στις υποδοχές και σταματάει ο θόρυβος! Το θέατρο του παραλόγου, όμως, συνεχίστηκε όταν ένας τρίτος έσκυψε στο αυτί μου και με ρώτησε: “Πού είπανε ότι πουλάνε αυτές τις κομμένες ζώνες;”...»
«Για να καταλάβεις πόσο σημαντικό πρόβλημα είναι η οδική ασφάλεια, πρέπει να συζητήσεις με κάποιον που έχει χάσει δικό του άνθρωπο σε τροχαίο δυστύχημα, με κάποιον που έχει παιδί φυτό ή ανάπηρο, που ξέρει ότι το παιδί του δε θα νιώσει ποτέ τη μεγάλη χαρά του έρωτα, του γάμου, της οικογένειας. Γιατί πόσοι έχουν τη διάθεση να πλησιάσουν ένα παιδί που θα είναι καθηλωμένο για την υπόλοιπη ζωή του πάνω σε μια αναπηρική καρέκλα; Πόσοι έχουν διάθεση να αγκαλιάζουν, να πλένουν, να καθαρίζουν ένα σύντροφο ανάπηρο από τροχαίο δυστύχημα; Ελάχιστοι, ίσως και κανένας είναι η σκληρή απάντηση...»
Μια σημαντική διαδρομή
Ο ¶ρης Σταθάκης γεννήθηκε στον Ασωπό Λακωνίας το 1943 και μεγάλωσε στην Πλάκα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Βιομηχανική, αλλά σύντομα ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Νέα Πολιτεία και Απογευματινή και με το περιοδικό Auto-Express, υπήρξε μέλος της ιδρυτικής συντακτικής ομάδας του περιοδικού 4ΤΡΟΧΟΙ, εκδότης του περιοδικού Πίστες και Δρόμοι καθώς και διευθυντής στο Car & Driver. Επίσης, συνεργάστηκε σε τηλεοπτικές εκπομπές με την ΕΤ-1 και τον ΑΝΤ1 και σε ραδιοφωνικές εκπομπές ως ανταποκριτής της ολλανδικής ραδιοφωνίας NOS με το Κρατικό Ραδιόφωνο και τον ΑΝΤ1. Το 1992 πήρε το Βραβείο Δημοσιογραφίας «Για την προσφορά του στην ελληνική κοινωνία», με το σκεπτικό ότι «έμαθε τους Έλληνες να φορούν ζώνες ασφαλείας και κράνη». Εξελέγη Αντιδήμαρχος Δήμου Αθηναίων το 1999 και το 2003 και διετέλεσε εκπρόσωπος Τύπου του Δήμου Αθηναίων από το 2001 έως το 2003. Ήταν πρόεδρος του Οργανισμού Οδικής Ασφάλειας του Δήμου Αθηναίων από το 2000 και πρόεδρος της Δημοτικής Επιχείρησης Ελέγχου Στάθμευσης από το 2003. Στις εκλογές του 2004 εξελέγη Βουλευτής της Β΄ Αθηνών με τη ΝΔ. Φυσικά, όπως θα περίμενε κάποιος που τον γνώριζε, δεν είχε αστυνομικούς ως οδηγούς και σωματοφύλακες, ούτε πολιτικό γραφείο (με τους προβλεπόμενους συνεργάτες)...